W ciągu zaledwie jednej dekady liczba osób chorych na cukrzycę wzrosła ponad dwukrotnie. Według amerykańskiego Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób (CDC), do roku 2050, jedna osoba na trzy może mieć cukrzycę. Co w tym strasznego?
Cóż, jest mnóstwo konsekwencji cukrzycy: jest ona na pierwszym miejscu wśród przyczyn występowania ślepoty w wieku dorosłym, jest główną przyczyną niewydolności nerek i plasuje się na pierwszym miejscu wśród przyczyn amputacji chirurgicznych. Co możemy zrobić, aby temu zapobiec?
Początek cukrzycy typu 2 jest stopniowy i większość osób przechodzi przez stan przedcukrzycowy, stan, który obecnie dotyka jedną trzecią Amerykanów, ale tylko ok. 10% o tym wie. Ponieważ obecne metody leczenia cukrzycy są niewystarczające, bardziej pożądane jest zapobieganie. Co jednak działa lepiej, zmiana stylu życia czy leki? Nie wiedzieliśmy, aż następujące, przełomowe badanie zostało opublikowane w czasopiśmie New England Journal of Medicine.
Tysiące osób przydzielono losowo do otrzymania podwójnej dawki przodującego leku przeciwcukrzycowego lub do przestrzegania diety i ćwiczeń fizycznych. Lek, Metformina, to prawdopodobnie najbezpieczniejszy lek na cukrzycę. Powoduje biegunki u około połowy osób, wywołuje mdłości u ok. 25 procent, około 10 procent cierpi na astenię – z greckiego: brak siły fizycznej, osłabienie i zmęczenie – ale tylko ok. 1 osoba na 67 000 ginie rocznie przez ten lek.
Zadziałało. W porównaniu do grupy placebo, w odniesieniu do ilości procentowej osób, u których rozwinęła się cukrzyca w trakcie czteroletniego okresu badania, mniej osób w grupie otrzymującej lek rozwinęło cukrzycę.
Jednak sama dieta i ćwiczenia zadziałały jeszcze lepiej. Interwencja w styl życia zmniejszyła częstotliwość występowania cukrzycy o 58 procent, w porównaniu do zaledwie 31 procent z wykorzystaniem leku. Zmiana stylu życia była znacznie skuteczniejsza niż lek i miała mniej skutków ubocznych. Ponad trzy czwarte osób będących na leku zgłaszało objawy żołądkowo-jelitowe, choć wystąpiło więcej przypadków bólu mięśni odnotowanych w grupie stylu życia, jednak ze względu na fakt, że osoby te faktycznie wykonywały ćwiczenia fizyczne.
Wyniki te potwierdzają również wyniki innych badań, które wykazały, że rozwiązania bez leków są lepsze od rozwiązań opartych na lekach w prewencji cukrzycy [„Zapobieganie cukrzycy i redukcji poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych w badaniach pacjentów ze stanem przedcukrzycowym: Metaanaliza randomizowanych, kontrolowanych badań klinicznych” – przyp. red.]. A 50-procentowy spadek ryzyka nie dotyczył grupy osób, które rzeczywiście poprawiły swoją dietę i styl życia, ale tylko tych osób, którym kazano poprawić swoją dietę i styl życia, niezależnie od tego, czy to faktycznie uczyniły, czy też nie.
Badanie [„Zapobieganie cukrzycy typu 2 poprzez zmiany stylu życia wśród pacjentów z upośledzoną tolerancją glukozy” – przyp. red.] jest jednym z najbardziej znanych dotyczących prewencji cukrzycy. 500 osób ze stanem przedcukrzycowym losowo przypisano do grupy z interwencją w styl życia lub do grupy kontrolnej, i podczas badania, ryzyko cukrzycy, zostało zmniejszone również o 50-60 procent, ale tylko ułamek pacjentów spełnił postawione im skromne cele. Nawet w grupie interwencji stylu życia, tylko jedna czwarta była w stanie zjeść wystarczająco dużo błonnika, czyli pełnowartościowej żywności roślinnej, i obniżyć wystarczająco tłuszcze nasycone, którymi w tym kraju [USA – przyp. red.] są głównie nabiał, deser, kurczak i wieprzowina. Ale osiągnięto lepszy wynik niż w grupie kontrolnej, i z tego powodu mniejsza ilość rozwinęła cukrzycę.
Jednak gdybyśmy spojrzeli wyłącznie na ludzi, którzy faktycznie dokonali zmian w stylu życia, i spełnili co najmniej 4 z 5 skromnych celów? ZERO cukrzycy. Żaden z nich nie rozwinął cukrzycy. 100-procentowy spadek ryzyka.
Wniosek: Cukrzycy typu 2 można zapobiec poprzez zmiany w stylu życia, nawet u osób ze stanem przedcukrzycowym o wysokim ryzyku.
Tak więc fakt, że cukrzyca typu 2, zaburzenie, któremu w dużej mierze można zapobiec, osiągnęła taki stan epidemii, jest upokorzeniem dla zdrowia publicznego.
Autor: Dr Michael Greger
Źródło:
http://nutritionfacts.org/
https://www.youtube.com/watch?v=bbqOggZHtaM
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11727402
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23953075
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17821615
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23351624
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22283662
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21878448
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20609952
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2608660
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11333990
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3752182/
