Jeśli fruktozę zawartą w cukrze i syropie glukozowo-fruktozowym uznano za równe alkoholowi pod względem potencjału uszkodzenia wątroby, co w takim razie ze źródłem naturalnej fruktozy, z owocami?[1]
Tylko spożycie przemysłowej fruktozy, nie fruktozy z owoców, było powiązane z malejącą funkcją wątroby.[2] To samo w przypadku wysokiego ciśnienia krwi.[3] Fruktoza z cukrów dodanych jest powiązana z nadciśnieniem tętniczym; fruktoza z naturalnych owoców nie jest. Jeśli porównamy skutki diety ograniczającej fruktozę zarówno z cukru dodanego jak i owoców, do diety ograniczającej tylko fruktozę z dodanego cukru, lepiej wypada dieta, która nie ogranicza owoców.[4] Uczestnicy, którzy dalej spożywali owoce, stracili więcej na wadze niż ci, którzy ograniczyli wszystkie źródła fruktozy.
Szkodliwe skutki fruktozy były ograniczone do fruktozy przemysłowej, czyli do cukru stołowego i syropu glukozowo-fruktozowego, bez dowodów na jakikolwiek negatywny wpływ fruktozy z całych owoców. Ta pozorna sprzeczność może być wyjaśniona przez pozytywne efekty innych składników odżywczych (np. błonnik) oraz przeciwutleniacze zawarte w świeżych owocach.
Jeśli wypijemy szklankę wody z trzema łyżkami cukru stołowego (a więc jak w przypadku napoju z puszki), możemy się spodziewać dużego skoku cukru we krwi w ciągu pierwszych 30 minut [zobacz poniższy wykres – przyp. red.]. Nasz organizm wpada w panikę i uwalnia tyle insuliny, że w rzeczywistości przekracza ona potrzebną ilość, a po 90 minutach jesteśmy praktycznie hipoglikemiczni, nasz poziom cukru we krwi spada do poziomu poniżej tego jaki był, kiedy zaczynaliśmy na czczo.[5] [zobacz poniższy wykres – przyp. red.] 
W odpowiedzi nasze ciało uwalnia do krwiobiegu tłuszcz – tak, jakbyśmy głodowali – ponieważ poziom cukru we krwi spadł zbyt gwałtownie. [zobacz poniższy wykres – przyp. red.] 
A co się dzieje, jeśli do cukru dodatkowo jeszcze zjemy zmiksowane jagody? One mają własne cukry, w rzeczywistości warte jedną dodatkową łyżkę cukru, więc skok cukru we krwi powinien być jeszcze większy, prawda? Nie, nie tylko nie było żadnego dodatkowego skoku cukru we krwi, ale elementem kluczowym był fakt, że później nie było spadku hipoglikemicznego. Cukier we krwi po prostu wzrósł i opadł bez przekroczenia ilości potrzebnej i bez uwalniania tłuszczu do krwi.[zobacz poniższy wykres – przyp. red.] 
Ta różnica może być przypisana półstałej konsystencji posiłków jagodowych, które mogły zmniejszyć szybkość opróżniania żołądka w porównaniu do picia jedynie wody z cukrem. Ponadto, rozpuszczalny błonnik w owocach ma efekt żelujący w jelitach, co spowalnia uwalnianie cukrów. Aby sprawdzić, czy to faktycznie tylko kwestia błonnika, powtórzono eksperyment z sokiem z jagód, który zawierał całą ilość cukru, ale bez błonnika. Jak widać [na poniższym wykresie – przyp. red.], w pierwszej chwili zaobserwowano wyraźną różnicę w odpowiedzi insuliny na cukier we krwi. Po 15 minutach, skok poziomu cukru we krwi był znacznie zmniejszony przez posiłki z jagodami, ale nie przez soki. Natomiast pozostałe korzystne reakcje były prawie takie same dla soku, jak i całych owoców, co sugeruje, że błonnik może być tylko częścią odpowiedzi. Okazuje się, że w owocach są fitoskładniki, które hamują transport cukrów przez ściany jelit do naszego krwiobiegu. Fitoskładniki obecne w produktach żywnościowych, takich jak jabłka i truskawki, mogą częściowo blokować wchłanianie cukrów przez komórki wyściełające jelita.[6]
Dodawanie jagód może w rzeczywistości osłabić skok insuliny wywołany przez żywność z wysokim indeksem glikemicznym.[7] Oto, jaki wpływ ma biały chleb na nasz poziom insuliny w ciągu 2 godzin po spożyciu. 
Gdy zjemy ten sam biały chleb z odrobiną jagód, może to stłumić skok. 
Tak więc, pomimo, że dodaliśmy więcej cukru w postaci owoców, uzyskaliśmy mniejszy skok insuliny, co ma wiele potencjalnych korzyści krótko- i długoterminowych. Tak więc, jeśli zamierzasz robić naleśniki, upewnij się, że są to naleśniki z jagodami.
Autor: dr Michael Greger
Źródła:
http://nutritionfacts.org/
[1] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23493539
[2] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23933265
[3] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24065788
[4] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21621801
[5] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22854401
[6] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20564476
[7] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23365108
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23493539
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15757656
